Deze cd, oorspronkelijk uit 1992 en heruitgegeven in 2015, is de voorloper van “Vol Pour Sidney (retour)” - zie recensie - die ik niet al te lang geleden recenseerde voor Rootstime. Middels dat album kwam ik achter het bestaan van deze cd en die is nog verkrijgbaar dus hier het verhaal.

De vormgeving van de hoes en vele tekeningen in het uitgebreide en fraaie cd boekje vertonen duidelijke gelijkenissen met de strips over Kuifje van Hergé, Vol 714 pour Sydney een Kuifje album uit 1968 was de inspiratie van het album, de plaatsnaam Sydney werd veranderd in de voornaam Sidney van Bechet, en de hoes verbeeld (in Hergé stijl) de eerste reis van hem van Amerika naar Frankrijk waar hij later de rest van zijn leven verbleef en enorm populair werd. Vergelijkbaar met de projecten van Hal Willner over de muziek van Monk, Mingus, Walt Disney e.a. met muzikanten uit verschillende categorieën is ook hier de verscheidenheid van muzikanten groot, van jazzers als Elvin Jones en Lee konitz via de blues van Taj Mahal tot pop van Pepsi and the Blue Spiders en van alles ertussen. Dat levert een verzameling van sterk uiteenlopende vertolkingen op van nummers geschreven door Bechet of arrangementen van hem.

Zijn grootste succes “Petite Fleur” is natuurlijk aanwezig net zoals op de latere versie “retour”, hier is het te horen als openingsnummer en afsluiter, beide vertolkt door de Brit Lol Coxhill op sopraansax en de Ghanees Pat Thomas op piano en percussie. De helden van Coxhill waren de boppers met Charlie Parker als grootste, maar hier geeft hij een relaxte versie van de “kleine bloem’ met zware percussie van Pat, apart maar o.k. De “British Summer Time Ends” is een gelegenheidsgroep (?) met Sylvia Hallet - zang en viool, Clive Bell - shakuhachi, panfluit, zang en Stuart Jones - piano, percussie, trompet. Ze vertolken hier hun versie van “la nuit est une sorcière”.

Echt loos gaat het met “Egyptian Fantasy” een supersnel nummer met Michel Doneda op sopraansax en een overdonderende Elvin Jones op het slagwerk, het klinkt als een slangenbezweerder op speed , zo’ n soort tekening is ook in het geweldige cd boekje te vinden. “Sidney’s Blues” krijgt een superieure vertolking van een van mijn helden Taj Mahal, hij zingt, speelt gitaar en mondharmonica en is ook te horen op basgitaar en piano, Michael Sena is op drums te horen. The Lonely Bears waren begin jaren ’90 een bekende Britse jazz-rock groep bestaande uit Tony Hymas (piano), Terry Bozzio (drums), Hugh Burns (gitaar) en Tony Coe (sopraansax).Tony en Terry begeleidden Jeff Beck op diens nummer “Guitar Shop”dat in 1990 een Grammy won for Best Instrumental Rock Performance. Hier vertolkt het gezelschap het nummer “Si tu vois ma mère”, een geslaagde versie compleet met alle romantiek van het origineel maar (gelukkig) zonder het vibrato van Bechet. Er zijn twee uitvoeringen van het nummer “Lastic” de ene is typisch Franse popmuziek met Francine Luce (zang), Hugh Burns (gitaren) en Steve Beresford (piano, flugelhorn, percussie en elektronica), niet verkeerd met een lekker ritme. De andere “Lastic” version élastique is een heel ander verhaal, Steve Bereford is hier te horen op piano, euphonium, trompet, maar ook aanwezig is Han Bennink, uiteraard op drums, maar ook op trombone en als zanger met een knettergekke tekst in het Nederlands, het zou zo weggelopen kunnen zijn uit het repertoire van Willem Breuker, lachen!

De volgende groep telt ook verrassende namen, Charlie Watts (drums), Evan Parker (sopraansax), Lol Coxhill (sopraansax), Brian Lemon (piano), Dave Green (contrabas), dat Charlie graag jazz speelt wist ik, in mijn kast staat het Charlie Watts Quintet met A Tribute to Charlie Parker, maar avant garde saxofonist Evan Parker verwacht je niet een, twee, drie op een Bechet tribute, maar er is hier geen sprake van” piep- knor”, de heren houden het rustig en de unisono blazende sopranen klinken perfect. Dezelfde groep geeft een aanstekelijke versie van het maffe “Laughin’in Rhythm” , ik kende het alleen in de versie van Slim (Gaillard) & Slam (Stewart), de vertolking hier lijkt ook op hun versie met crazy vocals, het origineel van Bechet is meer dixieland. “Blue for you Johnny “gezongen door ene Pepsi met begeleiding van The Blue Spiders - Hugh Burns (gtr), Chris Parren (pno), Tony Muschamp(basgtr) en Charlie Morgan (drs), zwoele zang en een gierende gitaar, benieuwd wat Bechet hier van zou vinden, prima pop.

Fraai is ook “As-tu le cafard?” uitgevoerd door twee jazzreuzen, Lee Konitz op sopraansax en Kenny Werner op piano, vooral de laatste is hier sterk op dreef, super. “Make me a pallet on the Floor” is in ieder geval niet van Bechet, de oudste uitvoering is van Ethel Waters (1926), ook Mississippi John Hurt maakte een versie (1928) evenals de Memphis Jug Band en veel meer, vooral blues artiesten, het is een standard geworden. De versie hier is niet echt aan mij besteed, teveel elektronica, de uitvoerenden zijn Urszula Dudziak ,“zang” en elektronische geluiden en Tony Hymas op het klavier , vervreemdende “Muziek”. Afgesloten wordt, hoe kan het anders met une version non contrainte van “Petite Fleur”door Lol Coxhill & Pat Thomas dezelfde als op het openingsnummer, nu met extra effecten door Muddy Green, hier werkt het el. geweld wel, want de melodie en de sopraansax houden stand.

Een leuk album met verrassende muziek en het cd boekje is een kunstwerkje op zich met citaten, foto’s en tekeningen, eigenlijk verplichte aanschaf. Enkele citaten : “Bechet, cést la lumière et les fatigues du blues” (Archie Shepp). “Bechet was considered by Albert Ayler as a character whose music manifested great spiritual strength and embodied the essence of jazz”.

Jan van Leersum.